pgforum.pl

Niestety nie udało mi się znaleźć nic na ten temat.
Spodobało mi się paralotniarstwo i chciałabym w przyszłości uzyskać uprawnienia, aby móc polatać samej. Niestety, pewne epizody w moim życiu sprawiły, że wylądowałam u psychiatry. Mam stwierdzone zaburzenia adaptacyjne. Czy ktokolwiek wie czy to może uniemożliwić uzyskanie uprawnień?

Klement, do tablicy!

mam wrażenie, że to może być świetna terapia

Albo i nie. Kompletnie nie znam sie na psychiatrii, ale wyszkolilem ponad 1000 osob. Srednio 2 kursantom rocznie musze zakomunikowac, ze nie kazdy musi byc pilotem, ktos musi chodzic na piechote. Ci ludzie sa sprawni fizycznie, lecz niezdolni do bezpiecznego uprawiania tego sportu z przyczyn siedzacych w glowie. Moim zadaniem jest przerwac te zabawe poki sa jeszcze cali.

adept pisze:Niestety nie udało mi się znaleźć nic na ten temat.
Spodobało mi się paralotniarstwo i chciałabym w przyszłości uzyskać uprawnienia, aby móc polatać samej. Niestety, pewne epizody w moim życiu sprawiły, że wylądowałam u psychiatry. Mam stwierdzone zaburzenia adaptacyjne. Czy ktokolwiek wie czy to może uniemożliwić uzyskanie uprawnień?

Ani sama diagnoza zaburzeń psychicznych - poza otępieniem  - ani fakt przyjmowania leków nie stanowią same przez się przeciwwskazań do uprawiania paralotniarstwa. Wszystko zależy od konkretnej sytuacji: w jakim stanie psychicznym jest pacjent? Jakie efekty uboczne dają przyjmowane przez niego leki? Niektóre schorzenia mają charakter epizodyczny (np. reakcja depresyjna na jakieś życiowe zdarzenie), inne nawrotowy, ale z długimi okresami zdrowia pomiędzy kolejnymi rzutami schorzenia, są jeszcze takie, które teoretycznie permanentne w sensie diagnozy (np. uzależnienia), mogą mieć długofalowo lub trwale przebieg bezobjawowy (wracając do w.w. przykładu - np. nie pijący od lat alkoholik). Z mojego punktu widzenia zdecydowanym przeciwwskazaniem do lotu są np.: ostra psychoza (ze względu na zaburzony odbiór rzeczywistości), mania (ze względu na nieracjonalny optymizm i pobudzenie psychomotoryczne) i niezaleczone zaburzenia lękowe, mogące skutkować napadem paniki wyłączającym zdolność do racjonalnego podejmowania decyzji (działania chaotyczne lub na odwrót, 'zastygnięcie'). Autorka postu wspomina o diagnozie zaburzeń adaptacyjnych. To bardzo pojemna diagnoza, oparta na przyczynie, a nie na obrazie klinicznym. Dotyczy bardzo szerokiej palety objawów najczęściej z obszaru depresji i lęku, których pojawienie się u pacjenta jest związane z konkretnym czynnikiem / czynnikami zewnętrznymi, oddziaływającymi na pacjenta (np. mobbing w pracy, kryzys z życiu osobistym itp.).

Z oczywistych względów nie chciałabym tutaj wnikać w szczegóły, dlatego też napisałam ogólną diagnozę.
Dziękuje serdecznie za odpowiedzi Panowie! Tak więc posiadanie w dokumentacji medycznej pewnych zaburzeń nie dyskwalifikuje mnie jako pilota paralotni. To chciałam wiedzieć, dziękuję.

Jesli jestes z dolnego slaska, to umow sie na wizyte u Klementa, fachowiec i sam lata, wiec ma pojecie.

Na pocieszenie mogę powiedzieć że nie znam normalnego paralotniarza.

Nie ma ludzi zdrowych, są tylko niezdiagnozowani.

Ja bym tutaj widział inne zagrożenie, a właściwie dokładnie odwrotne.
Jeśli nie jesteś np. od niczego uzależniony-a nie masz obsesji i nie widzisz wszędzie jednej prześladującej Cię rzeczy, to istnieje duże prawdopodobieństwo, że uzależnisz się od latania. Wtedy wyjdzie na jaw, że siedzi w Tobie wiele dziwnych objawów np.
Będziesz gapił-a się obsesyjnie w górę i bezwiednie się uśmiechał-a na widok chmurki, która w twojej ocenie ma potencjał do noszeń. To jeszcze nic bo np. nic nie przeleci nad Tobą niezauważone, choć byś nawet w tym momencie pielił-a marchewkę. Pojedziesz na narty, a wszędzie będziesz widział-a potencjalne startowiska i natychmiast w Twojej głowie zrodzi się pytanie o miejsce do lądowania. Warun do latania nie pozwoli Ci zająć się sprawami powszechnie uznanymi za normalne. Będziesz szukał-a jak, gdzie, z kim i kiedy polatasz...
Częstym, a właściwie powszechnym objawem jest podporządkowanie swojego życia bez względu na koszty, nie tylko finansowe, lataniu i wyjazdom. Co niektórzy nawet się rozwodzą, zmieniają pracę, kładą własne firmy, zapuszczają domy i rodziny.
Wszystko to w jednym celu.
Latać-latać-latać

Zapomniałem dodać, że na to wszystko też niema żadnego prawa, a skutki tych zaburzeń w naszym środowisku określa się jako szczęście czy coś mniej więcej takiego...

Nie znam nikogo kto przez latanie by położył firmę ale znam paru którzy chcąc mieć czas i pieniądze na latanie tak zorganizowali swoje firmy że znalazły się na dużo wyższym poziomie.

W kilku przypadkach prokurator dosc wysoko wycenil poziom tej organizacji

Pasja jest bezcenna

To ja bym zapytał jakich zaburzeń można się nabawić latając? Na pierwszym miejscu bym postawił na zaburzenia lękowe ale ponieważ dotyczą one tylko latania to w normalnym życiu nie przeszkadzają.

Można też się lęku pozbyć.
Kilka osób, które twierdzą, że mają lęk wysokości udało mi się przekonać, że ten lęk nie dotyczy latania - każdy z nich stwierdził ( nakierowany na przykład ) , że nie odczuwa lęku wysokości jeśli leci samolotem. I po nietrudnych namowach zachęciłem do przelotów tandemowych paralotnią.
Każdemu się podobało i potwierdzili / zmienili swoją wizję o lęku wysokości, który w paralotniarstwie nie występuje.

Ba - rozwijając temat w paralotniarstwie występuje lęk niskości

To troche nie tak. Uczestniczylem jako pilot w terapii pacjentow z akrofobią, jak sie uczenie nazywa lęk wysokosci. Przede wszystkim 99% osobnikow opowiadajacych, ze ma lęk wysokosci, zwyczajnie łże, bo go nie ma. Jak ktos go ma, to łatwo poznac, bo jadąc autobusem przez most np na Odrze, wlazi pod fotel. Zeby przeszedl most na piechote nie ma opcji. Tak wiec mamy zdiagnozowanego pacjenta, ktory mitomanem nie jest. On odczuwa PANICZNY lęk przed ekspozycją, ale nasz mozg w trakcie ewolucji, nie spotykał sie z wysokoscia wieksza niz kilkadziesiat metrow (Afryka jest jeszcze bardziej plaska niz Polska), wiec ocena wyskosci dziala do poziomu 100-150 m, wszystko co wyzej nie jest odbierane jako "wysoko" tylko "daleko" i lęki nie działają. Kazałem pasazerowi podczas startu gapic sie w gore. Od 100 m mogl opuszczac wzrok i nagle odgrywala sie scena ze Shreka "Ja patrze w dol!". Powyzej 150 m delikwent byl spokojny jak chomik w styczniu i dopiero podczas znizania staral sie wytrzymac ile sie tylko dalo, zanim zadarl leb do gory. Przewaznie wystarczalo kilka lotow, zeby panika sie nie pojawiala (co nie znaczy ze gosc sie czul komfortowo).
Wiekszym problemem dla pilota jest... klaustrofobia. Jak wiadomo, jest to lek przed zamknietymi przestrzeniami. Misiaczek sie boi, ze nie bedzie sie mogl wydostac. I tu jest problem, poniewaz na pewnej wyskosci dociera do niego, ze jest uwieziony w uprzezy z ktorej nie da sie szybko wydostac. I mamy jazde bez trzymanki.
W kazdym razie jak kandydatow na kursantow nie wypytuje o lęk wysokosci, tylko o klaustrofobie.

PS Sprzedam Universala https://www.olx.pl/d/oferta/paralotnia- ... RXQwy.html

Czyli gdyby dziewczynie mającej klaustrofobię uświadomić jak bardzo krępuje ją ubranie...

różnie się do tego tematu podchodzi w tym środowisku... na pewno nie jest łatwo ale może uda Ci się uzyskać zaświadczenie i pozwolenia. nie ma co się zrażać tylko próbować. w końcu się leczysz i z tego też można wyjść odpowiednią terapią.

prokopcio pisze:Można też się lęku pozbyć.
Kilka osób, które twierdzą, że mają lęk wysokości udało mi się przekonać, że ten lęk nie dotyczy latania - każdy z nich stwierdził ( nakierowany na przykład ) , że nie odczuwa lęku wysokości jeśli leci samolotem. I po nietrudnych namowach zachęciłem do przelotów tandemowych paralotnią.
Każdemu się podobało i potwierdzili / zmienili swoją wizję o lęku wysokości, który w paralotniarstwie nie występuje.

Ba - rozwijając temat w paralotniarstwie występuje lęk niskości

Ja dzięki lataniu wyleczyłem się z lęku przed lataniem ;D wiem jak to brzmi ale tak właśnie było. Kierując się zasadą zaprzyjaźnij się ze swoim wrogiem zapisałem się na kurs. Jak się okazało po 1 locie za wyciągarką mój strach zamienił się w pasję